ODPOWIEDŹ NA SKARGĘ

Uzasadnienie

Pan Przemysław S***** jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w Poddębicach w obrębie geodezyjnym nr 10 oznaczonej działką nr 90/1 o pow. 0,3687ha. Dla terenu na obszarze, którego jest położona w/w działka została sporządzona zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uchwalona uchwałą Rady Miejskiej w Poddębicach z dnia 10 listopada 2016 roku Nr XXXII/212/16 w sprawie uchwalenia zmiany miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

W dniu 24 sierpnia 2017 roku, Pan Przemysław S*** wezwał Radę Miejską w Poddębicach do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Poddębice obejmującego obszar działki ewidencyjnej nr 90/1 obręb 10 miasta Poddębice wprowadzonych uchwałą Rady Miejskiej w Poddębicach Nr XXXII/212/16 z dnia 10 listopada 2016 roku oraz zapisów wprowadzonych do Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Gminy i Miasta Poddębice zatwierdzonych uchwałą Rady Miejskiej Nr XVIII/114/15 z dnia 30 listopada 2015r. ograniczającej prawo właścicieli gruntu do swobodnego korzystania z posiadanego przez nich gruntu i umożliwienie im realizacji zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej na całej działce z wyłączeniem strefy 7KDD. Uchwałą Nr XLVII/309/17 z dnia 29 września 2017r. Rada Miejska w Poddębicach nie uwzględniła w/w wezwania Pana Przemysława S***** do usunięcia naruszenia prawa.

Pan Przemysław S***** w dniu 03 listopada 2017r. za pośrednictwem Rady Miejskiej w Poddębicach złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Poddębicach z dnia 10 listopada 2016 roku nr XXXII/212/16 w sprawie uchwalenia zmiany miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz na uchwałę nr XVIII/114/15 Rady Miejskiej w Poddębicach z dnia 30 listopada 2015roku w sprawie uchwalenia zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i miasta Poddębice w części dotyczącej przeznaczenia działki nr 90/1 obręb 10 miasta Poddębice.

Skarżący Pan Przemysław S***** zaskarżonym uchwałom zarzucił: naruszenie prawa własności, w tym art. 140 kodeksu cywilnego, a także art. 2, art. 7 i art. 64 Konstytucji RP i wniósł o stwierdzenie jej nieważności w wymienionym zakresie.

Należy wskazać, iż podnoszone przez Skarżącego zarzuty naruszenia prawa własności w tym art. 140 kodeksu cywilnego oraz art. 64 Konstytucji RP są bezzasadne. Zarzut dotyczący naruszenia prawa własności w tym art. 140 kodeksu cywilnego i art. 64 Konstytucji RP poprzez przeznaczenie części działki pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne (teren oznaczony symbolem 7MN.2) a w części pod zabudowę usługową (teren oznaczony symbolem 7.U) jest bezpodstawny.

W uchwale Nr XXXII/212/16 Rady Miejskiej w Poddębicach z dnia 10 listopada 2016 roku w sprawie uchwalenia zmiany miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego w załączniku graficznym nr 1 (arkusz 7) dla w/w działki zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1073) ustalenia zostały przeniesione z obowiązującego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Poddębice przyjętego uchwałą Nr XVIII/114/15 Rady Miejskiej w Poddębicach z dnia 30 listopada 2015 r. Działka ewidencyjna nr 90/1 w studium została naniesiona w terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i zabudowy usługowej, co jest zgodne z ustaleniami nowego planu tj.: 7.M.N.2 - Tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oraz 7.U- Tereny zabudowy usługowej.

Jak podkreślano wielokrotnie w orzecznictwie, studium jest prawnie określonym instrumentem kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej w gminie i służy ustaleniu lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego. To związanie ustaleniami studium oznacza takie kształtowanie treści planu miejscowego, aby treść ta uwzględniała i wynikała z ustaleń studium. Treść planu miejscowego jest zatem konsekwencją zapisów studium (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2010 r. II OSK 1904/10, z dnia 14 czerwca 2007 r. II OSK 359/07, 1 lipca 2010 r. II OSK 904/10). W orzecznictwie wskazuje się, iż związanie ustaleniami studium przy sporządzaniu planu miejscowego polega na takim kształtowaniu postanowień planu, który wynika z wcześniejszych ustaleń studium. Podkreśla się, iż warunek zachowania zgodności ustaleń planu miejscowego z kierunkami zagospodarowania przestrzennego określonymi w studium tworzy ustawową zasadę sporządzania planu, której naruszenie stosownie do art. 28 ust 1 ustawy powoduje nieważność planu w całości lub jego części. Przytoczyć tu dla przykładu można wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2010 r. II OSK 1904/10, w którym wskazano, iż chociaż studium nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, nie jest aktem prawa miejscowego, to jako akt planistyczny określa politykę przestrzenną gminy i bezwzględnie wiąże organy gminy przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia planu miejscowego są konsekwencją zapisów studium. Jeżeli zatem określone obszary gminy mogą być przeznaczone w planie miejscowym pod zabudowę danego rodzaju, lub przeznaczone na inne cele, to wcześniej w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmina powinna wskazać te obszary jako przewidziane pod taką zabudowę, lub pod inne określone cele.

Ustalając przeznaczenie terenu należącego do skarżącego organ planistyczny był zatem związany zapisami studium. Określając przeznaczenie terenu zgodnie z wolą skarżącego organ naruszyłby dyspozycje art. 20 ust 1 ustawy tj. dopuściłby do sytuacji, w której uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego naruszał ustalenia studium. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, przeznaczenie całej działki skarżącego pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne w planie miejscowym musiałoby poprzedzać zmiana przeznaczenia tego terenu w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, co jednak nie nastąpiło, a w konsekwencji wykluczało przeznaczenie pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne tej części działki przeznaczonej pod zabudowę usługową.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest jedną z ustaw stanowiących granice wykonywania prawa własności rzeczy, na które powołano się w podstawowym dla określenia zakresu wykonywania prawa własności art. 140 Kodeksu cywilnego. Takie ograniczenie prawa własności znajduje uzasadnienie w art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, który stanowi, że własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Plan miejscowy jest aktem wykonującym ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także inne ustawy. Na mocy art. 6 ust. 1 ustawy, ustalenia planu miejscowego kształtują wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Z uzasadnienia skarżonej uchwały wynika, iż to Starosta Powiatu Poddębickiego stwierdził niezgodność materiałów archiwalnych ze stanem na gruncie i na skutek powstałego błędu w dokumentacji geodezyjnej ( wadliwie wkreślone granice działek na mapach) doszło do błędnego określenia przeznaczenia podmiotowej działki w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Prawodawca lokalny na etapie prac planistycznych nie ma obowiązku ustalania własności nieruchomości, wymóg taki nie wynika z zapisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wymóg taki w sposób niepomierny utrudniałby sporządzenie planu.

Podkreślenia wymaga fakt, iż przeznaczenie przedmiotowej działki nr 90/1 w „Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Poddębice” zatwierdzonym Uchwałą Rady Miejskiej Nr XXIV/158/04 z dnia 28 grudnia 2004r przedstawiało się w sposób następujący:

K4MN –(podstawowe przeznaczenie- zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna,

Przeznaczenie uzupełniające – nieuciążliwa zabudowa usługowa, zabudowa gospodarcza i garaże),

K7U – (podstawowe przeznaczenie- zabudowa usługowa,

Przeznaczenie uzupełniające – część zabudowy o funkcji mieszkaniowej)

4KD-Z – ( ulica Miła- Parzęczewska)

a w „Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Poddębice w części obejmującej wybrane fragmenty miasta zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej w Poddębicach Nr XXXII/212/16 z dnia 10 listopada 2016r w sposób następujący:

7.MN.2 –(teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej),

7U – (teren zabudowy usługowej)

Granice stref K4MN i K7U określone w planie z 2004r pokrywają się ze strefami 7.MN.2 i 7U określonymi w planie z 2016r.

Oba w/w plany miejscowe były uchwalone przez Radę Miejską w Poddębicach po stwierdzeniu zgodności ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Poddębice.

Tak, więc ustalenia planów miejscowych są konsekwencją zapisów studium.

Skarżący na etapie prac planistycznych związanych z przyjęciem studium w 2004 r. oraz jego zmiany w 2015 r. jak również na etapie prac planistycznych związanych z „Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Poddębice” zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej Nr XXIV/158/04 z dnia 28 grudnia 2004r oraz z „Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Poddębice w części obejmującej wybrane fragmenty miasta zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej w Poddębicach Nr XXXII/212/16 z dnia 10 listopada 2016r nie składał żadnych wniosków do studium, planu, ani nie interesował się przeznaczeniem swojej nieruchomości (nie występowano o wypisy, wyrysy ani zaświadczenia).

Uwzględnienie uwagi skarżącego odnośnie zmiany zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Poddębice obejmującego obszar działki ewidencyjnej nr 90/1 obręb 10 miasta Poddębice wprowadzonych uchwałą Rady Miejskiej w Poddębicach Nr XXXII/212/16 z dnia 10 listopada 2016r oraz zapisów wprowadzonych do Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Gminy i Miasta Poddębice zatwierdzonych Uchwałą Rady Miejskiej Nr XVIII/114/15 z dnia 30 listopada 2015 r. w przedstawionym przez niego rozmiarze skutkowałoby koniecznością ponowienia procedury planistycznej związanej ze zmianą studium oraz koniecznością ponowienia całej procedury planistycznej związanej z uchwaleniem nowego planu – innego planu miejscowego i tym samym zniweczyłoby dotychczasowe czynności.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 w/w ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Tym samym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może skutecznie kształtować i ograniczać korzystanie z prawa własności do nieruchomości.

W świetle powyższego przepisu to do zadań własnych gminy należy tzw. władztwo planistyczne.

Władztwo planistyczne obejmuje samodzielne ustalenie przez gminę przeznaczenia terenów, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy.

Podkreślenia wymaga również, iż tylko zapisy planu sprzeczne z powszechnie obowiązującymi przepisami, niedające się pogodzić z istniejącym porządkiem prawnym oraz nieznajdujące uzasadnienia w ochronie takich wartości jak bezpieczeństwo lub porządek publiczny, ochrona środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób mogłyby stanowić podstawę do stwierdzenia ich nieważności (tak np. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 kwietnia 2013 roku sygn. akt II SA/Wr 803/12, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 14 maja 2014 roku sygn. akt II SA/Po 890/13) a w odniesieniu do zaskarżonej uchwały takich sprzeczności nie ma.

Przedstawione powyżej wyjaśnienia jednoznacznie wskazują, iż uchwała w przedmiotowej sprawie została podjęta w sposób prawidłowy z zachowaniem procedury planistycznej, w tym terminowości dokonanych czynności i podmiotów dokonując obwieszczenia. Mapy do projektu planu spełniały warunek art. 16 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2003 r. poz. 717 oraz mapy do projektu studium spełniały warunek § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (Dz. U. z 2004 r. poz. 118, 1233).

Powyższe potwierdza również fakt, iż Wojewoda Łódzki w zakresie czynności nadzorczych nie zakwestionował prawidłowości podjętej uchwały, została ona opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Łódzkiego z dnia 30 listopada 2016 r. poz. 5070 i od dnia 15 grudnia 2016 r. stanowi obowiązujące prawo miejscowe.

W tym miejscu należy wskazać, iż charakter miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sprawia, że w przypadku złożenia skargi dotyczącej planu, sąd ma obowiązek w pierwszej kolejności ustalić przedmiot zaskarżenia, którym niekoniecznie musi być cały plan miejscowy. Przedmiotem zaskarżenia mogą być również wyodrębnione części planu stanowiące zbiór indywidualnych regulacji określających przeznaczenie niektórych tylko nieruchomości objętych ustaleniami planu. Jeśli skarżący wywodzi swój interes z prawa własności nieruchomości, to stwierdzenie nieważności planu powinno nastąpić tylko w odniesieniu do części tego planu dotyczącej tych nieruchomości.

W świetle przedstawionej powyżej argumentacji należy uznać wszystkie stawiane przez Skarżącego Pana Przemysława S****** zarzuty za bezpodstawne, dlatego tez wnosi się jak na wstępie.

Załączniki: